«Բոլորս էլ ինչ-որ թանկ, քաղցր ու անփոխարինելի բան ունենք անցյալում»

Հյուսիսային պողոտայում մարտակերտցի ռեփերները օրերս հանդես եկան բարեգործական համերգով: News.am-ի հրավերով Երևանում էին Արսեն Շիրինյանը (Դիբետա), Էրիկը, B 58-ը և Լյոկան: Երգերը արցախյան բարբառով էին:
«Իրատեսի» զրուցակիցը ԱՐՍԵՆ ՇԻՐԻՆՅԱՆՆ է:

-Արսեն, առանձի՞ն եք ներկայանում, թե՞ խմբով:
-Ես ու Էրիկը իրականացրել ենք նախագիծ` թողարկելով մեկ համատեղ ալբոմ: Մեր խումբը անվանել էինք «Օրինակ»: Այժմ բոլորս առանձին ենք ներկայանում, բայց չեմ բացառում հետագա համագործակցությունները:
-Բեմական անունդ Դիբետա է: Ի՞նչ է դա նշանակում:
-«Դիբետ» արցախյան բարբառով նշանակում է «հետ»: Ես նախընտրում եմ «դիբետ»-ի «անցյալ» բացատրությունը: Այսինքն, ըստ իս, բոլորս էլ ինչ-որ թանկ, քաղցր ու անփոխարինելի բան ունենք անցյալում:
-Երգերը, որ ներկայացնում ես, ի՞նքդ ես գրում:
-Երգերի խոսքերը, երաժշտությունը, մշակումն ու գործիքավորումը ինքս եմ անում:
-Երաժշտական կրթություն ունե՞ս:
-Երաժշտական կրթություն ի սկզբանե չեմ ունեցել: Ծնվել ու մեծացել եմ գյուղում՝ Գետավանում, որտեղ նման հնարավորություն առայսօր չկա: Հետագայում փորձել եմ ինքնուս քչից-շատից սովորել, մասամբ հաջողվել է, մասամբ էլ՝ ոչ: Մասնագիտությամբ մաթեմատիկոս եմ:
-Երգերդ բացառապես ղարաբաղի բարբառո՞վ են:
-Այո: Մենք` ղարաբաղցիներս, ունենք դրա պահանջը: Ես` նույնպես:
-Ինչո՞ւ միայն ղարաբաղցիները, Երևանում, օրինակ, ինչպե՞ս արձագանքեցին:
-Շատ լավ: Գուցե նրանց երգերի ոճն էր դուր եկել, որովհետև վստահ եմ, որ բառերը շատ քիչ էին հասկանում:
-Արսեն, դու ռե՞փ ժանրում ես ներկայանում:
-Ոչ, ժանրը, որով ես ստեղծագործում եմ, ռեփի հետ շատ քիչ կապ ունի, ավելի մոտ է էստրադային, ժամանակակից փոփին:
-Ինչի՞ մասին են երգերդ:
-Հիմնականում` սիրո, ինչպես այժմյան երգերի մեծ մասը: Մեկ-մեկ փորձում եմ հայրենասիրական ու այլ թեմաներ` տեղի ռեփերների հետ խմբային կատարումներում:
-Համերգի ժամանակ պատերազմի մասին երգ հնչեց: Նո՞ր էր գրված:
-Այդ երգը ընկերս է գրել՝ Սպարտակը, մշակումն ու հնչյունային ձևավորումն իմն են: Գրվել է քառօրյա պատերազմի ժամանակ:
-Առհասարակ, այս քառօրյան կփոխի՞ երգերիդ շունչը, թեման, տրամադրությունը:
-Մտածում եմ, որ պետք չէ ապրիլյան դեպքերն օգտագործել գովազդի համար: Ես գիտեմ իմ ոճը, գիտեմ ինչի մասին եմ անկեղծ գրում, չեմ ուզում շինծու գործեր ունենալ:
-Ընկերներիդ հետ Ստեփանակերտում համերգ էիք նախատեսում: Հետաձգվե՞լ է:
-Մենք համերգային շրջագայություն էինք սկսել, արդեն ելույթ էինք ունեցել Մարտակերտում ու Մարտունիում: Ստեփանակերտում նախատեսված համերգը պատերազմն ընդհատեց:
-Առաջիկայում կկայանա՞ համերգը:
-Հուսանք՝ իրադրությունը կհանդարտվի, ու կկայանա համերգը:
-Հանկարծահա՞ս էր պատերազմը, թե՞ Արցախում միշտ են զգում պատերազմի շունչը:
-Մենք խաղաղություն չենք էլ կնքել: Միշտ էլ սպասում ենք, միշտ էլ պատրաստ ենք:
-Քառօրյան ինչ-որ բան փոխե՞ց Արցախում, արցախցիների հոգեբանության մեջ:
-Իհարկե, փոխեց, վերամիավորեց բոլորին, ամրացրեց: Սկսեցինք ավելի սիրել, գնահատել այն, ինչ ունենք:

-Կարծես Հայաստան-Արցախ կապը նո՞ւյնպես ինքնատիպ ու ամուր դարձավ:
-Այո, իհարկե: Չէ՞ որ Արցախն էլ Հայաստանի մի մասն է:
-Երևանյան համերգը բարեգործական էր, բեմում ցուցապաստառ կար` «Օգնեք Արցախում զոհվածների ընտանիքներին» վերտառությամբ: Սա ավելի շատ բարոյակա՞ն, թե՞ նյութական աջակցություն էր:
-Թե՛ բարոյական էր, թե՛ նյութական: Հյուսիսային պողոտայում հայտնի աստղերը պաղպաղակ էին վաճառում, որից ստացված շահույթը՝ 2 մլն դրամից ավելի, ուղարկվեց Արցախ:
-Երևանում էլի՞ կլինեն ելույթներ:
-Չեմ բացառում:
-Համերգային շրջագայություններ նախատեսո՞ւմ եք այլ վայրերում:
-Չգիտեմ՝ Հայաստանում կա՞ նմանատիպ համերգների պահանջարկ:
-Ի՞նչ ծրագրեր ունեք առաջիկայում:
-Ամառվա վերջին ուզում եմ թողարկել իմ առաջին ձայնասկավառակը:
-Սկավառակն ինչպե՞ս է վերնագրվելու:
-«Չեմուչեյա», այսինքն` մերժում, չեմուչեմ:
-Ամփոփելով` ի՞նչ կասեք ընթերցողին:
-ՈՒրախ եմ, որ կատարումներս ընդունվել են Երևանում։ Սպասեք նորությունների:

Զրույցը` Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ

Լուսանկարներ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ